voorleggen
Jump to navigation
Jump to search
Dutch
[edit]Etymology
[edit]From voor (“before, in front of”) + leggen (“to lay”).
Pronunciation
[edit]Audio: (file) - Hyphenation: voor‧leg‧gen
Verb
[edit]voorleggen
Inflection
[edit]Conjugation of voorleggen (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | voorleggen | |||
past singular | legde voor | |||
past participle | voorgelegd | |||
infinitive | voorleggen | |||
gerund | voorleggen n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | leg voor | legde voor | voorleg | voorlegde |
2nd person sing. (jij) | legt voor, leg voor2 | legde voor | voorlegt | voorlegde |
2nd person sing. (u) | legt voor | legde voor | voorlegt | voorlegde |
2nd person sing. (gij) | legt voor | legde voor | voorlegt | voorlegde |
3rd person singular | legt voor | legde voor | voorlegt | voorlegde |
plural | leggen voor | legden voor | voorleggen | voorlegden |
subjunctive sing.1 | legge voor | legde voor | voorlegge | voorlegde |
subjunctive plur.1 | leggen voor | legden voor | voorleggen | voorlegden |
imperative sing. | leg voor | |||
imperative plur.1 | legt voor | |||
participles | voorleggend | voorgelegd | ||
1) Archaic. 2) In case of inversion. |