κοίτη

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *ḱey- (“to lie down”), the same root of κεῖμαι (keîmai, “to lie in a place”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kǒi̯.tɛː/ → /ˈcy.ti/ → /ˈci.ti/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kǒi̯.tɛː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈky.te̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈcy.ti/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈcy.ti/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈci.ti/

Noun

κοίτη • (koítē) f (genitive κοίτης); first declension

1. bed, resting place

   Synonyms: εὐνή (eunḗ), κλίνη (klínē), κράββατος (krábbatos)

2. (geography) riverbed
3. lair of a wild beast
4. pen, fold for cattle
5. act of going to bed; bedtime
6. lodging, entertainment
7. (Septuagint, New Testament) (conjugal) context wherein sexual activity occurs
   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Genesis 49:4:

     ...ἀνέβης γὰρ ἐπὶ τὴν κοίτην τοῦ πατρός σου, τότε ἐμίανας τὴν στρωμνήν, οὗ ἀνέβης.

     ...anébēs gàr epì tḕn koítēn toû patrós sou, tóte emíanas tḕn strōmnḗn, hoû anébēs.

   • 300 BCE – 200 BCE, Septuagint, Leviticus 20:13:

     καὶ ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός...

     kaì hòs àn koimēthêi metà ársenos koítēn gunaikós...

   • The Epistle to the Hebrews, 13:4

     Τίμιος ὁ γάμος ἐν πᾶσιν καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος, πόρνους γὰρ καὶ μοιχοὺς κρινεῖ ὁ θεός.

Inflection

First declension of ἡ κοίτη; τῆς κοίτης (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ κοίτη hē koítē	τὼ κοίτᾱ tṑ koítā	αἱ κοῖται hai koîtai
Genitive	τῆς κοίτης tês koítēs	τοῖν κοίταιν toîn koítain	τῶν κοιτῶν tôn koitôn
Dative	τῇ κοίτῃ têi koítēi	τοῖν κοίταιν toîn koítain	ταῖς κοίταις taîs koítais
Accusative	τὴν κοίτην tḕn koítēn	τὼ κοίτᾱ tṑ koítā	τᾱ̀ς κοίτᾱς tā̀s koítās
Vocative	κοίτη koítē	κοίτᾱ koítā	κοῖται koîtai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• κοιτάζω (koitázō)
• κοιταῖος (koitaîos)
• κοιτάριον (koitárion)
• κοιτάριος (koitários)
• κοιτασία (koitasía)
• κοιτασμός (koitasmós)
• κοιτατήριον (koitatḗrion)
• κοιτίδιον (koitídion)
• κοιτίς (koitís)
• κοιτών (koitṓn)

 

Descendants

• Greek: κοίτη (koíti)

Further reading

• “κοίτη”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “κοίτη”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• κοίτη in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Etymology

Borrowed from Ancient Greek κοίτη (koítē).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈciti/

Noun

κοίτη • (koíti) f (plural κοίτες)

1. river bed
2. (archaic, very rare, law) bed (used only in legal expression:)

   χωρισμός από τραπέζης και κοίτης

   chorismós apó trapézis kai koítis

   lit.: "separation of table and bed". Legal separation.

Declension

Declension of κοίτη

	singular	plural
nominative	κοίτη •	κοίτες •
genitive	κοίτης •	κοιτών •
accusative	κοίτη •	κοίτες •
vocative	κοίτη •	κοίτες •

Synonyms

• κρεβάτι n (kreváti) (standard)
• κλίνη f (klíni) (formal)
• ευνή f (evní) (archaic)