पुत्र
Definition from Wiktionary, the free dictionary
Sanskrit[edit]
Etymology[edit]
From Proto-Indo-European *peh₂u-. Cognate with Ancient Greek παῖς (paîs, “child, son”), Latin puer (“boy”).
Noun[edit]
पुत्र (putrá) m
Declension[edit]
Masculine a-stem declension of पुत्र
| Singular | Dual | Plural | |
|---|---|---|---|
| Nominative | पुत्रः (putraḥ) | पुत्रौ (putrau) | पुत्राः (putrāḥ) |
| Vocative | पुत्र (putra) | पुत्रौ (putrau) | पुत्राः (putrāḥ) |
| Accusative | पुत्रम् (putram) | पुत्रौ (putrau) | पुत्रान् (putrān) |
| Instrumental | पुत्रेण (putreṇa) | पुत्राभ्याम् (putrābhyām) | पुत्रैः (putraiḥ) |
| Dative | पुत्राय (putrāya) | पुत्राभ्याम् (putrābhyām) | पुत्रेभ्यः (putrebhyaḥ) |
| Ablative | पुत्रात् (putrāt) | पुत्राभ्याम् (putrābhyām) | पुत्रेभ्यः (putrebhyaḥ) |
| Genitive | पुत्रस्य (putrasya) | पुत्रयोः (putrayoḥ) | पुत्राणाम् (putrāṇām) |
| Locative | पुत्रे (putre) | पुत्रयोः (putrayoḥ) | पुत्रेषु (putreṣu) |
Derived terms[edit]
- सत्पुत्र (satputra)
