ὄρνυμι

Ancient Greek

Alternative forms

• ὀρνύω (ornuō)

Etymology

From Proto-Indo-European *h₃reu-. Cognates include Sanskrit ऋणोति (ṛṇóti) and Latin ruō. Compare also Old Armenian յառնեմ (yaṙnem).

Pronunciation

• (5th BC Attic): IPA: /órny͜ymi/

• (1st BC Egyptian): IPA: /órnyːmi/

• (4th AD Koine): IPA: /órnymi/

• (10th AD Byzantine): IPA: /órnymi/

• (15th AD Constantinopolitan): IPA: /óɾnimi/

Verb

ὄρνυμι • (ornumi)

1. I set upon, let loose upon, move on
2. I awaken, arouse
3. I raise, excite
4. I stir up, encourage, exhort, cheer on

Inflection

    Present: ὄρνυμι, ὄρνυμαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὄρνυμι	ὄρνυς	ὄρνυσι(ν)	ὄρνυτον	ὄρνυτον	ὄρνυμεν	ὄρνυτε	ὀρνύασι(ν)
	subjunctive	ὀρνύω	ὀρνύῃς	ὀρνύῃ	ὀρνύητον	ὀρνύητον	ὀρνύωμεν	ὀρνύητε	ὀρνύωσι(ν)
	optative	ὀρνύοιμι	ὀρνύοις	ὀρνύοι	ὀρνύοιτον	ὀρνυοίτην	ὀρνύοιμεν	ὀρνύοιτε	ὀρνύοιεν
	imperative		ὄρνυ	ὀρνύτω	ὄρνυτον	ὀρνύτων		ὄρνυτε	ὀρνύντων
middle/ passive	indicative	ὄρνυμαι	ὄρνυσαι	ὄρνυται	ὄρνυσθον	ὄρνυσθον	ὀρνύμεθα	ὄρνυσθε	ὄρνυνται
	subjunctive	ὀρνύωμαι	ὀρνύῃ	ὀρνύηται	ὀρνύησθον	ὀρνύησθον	ὀρνυώμεθα	ὀρνύησθε	ὀρνύωνται
	optative	ὀρνυοίμην	ὀρνύοιο	ὀρνύοιτο	ὀρνύοισθον	ὀρνυοίσθην	ὀρνυοίμεθα	ὀρνύοισθε	ὀρνύοιντο
	imperative		ὄρνυσο	ὀρνύσθω	ὄρνυσθον	ὀρνύσθων		ὄρνυσθε	ὀρνύσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀρνύναι				ὄρνυσθαι
participle		ὀρνύς , ὀρνῦσα , ὀρνύν				ὀρνύμενος , ὀρνυμένη , ὀρνύμενον

    Imperfect: ὤρνυν, ὠρνύμην

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὤρνυν	ὤρνυς	ὤρνυ	ὤρνυτον	ὠρνύτην	ὤρνυμεν	ὤρνυτε	ὤρνυσαν
middle/ passive		ὠρνύμην	ὤρνυσο	ὤρνυτο	ὤρνυσθον	ὠρνύσθην	ὠρνύμεθα	ὤρνυσθε	ὤρνυντο

    Future: ὄρσω, ὄρσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὄρσω	ὄρσεις	ὄρσει	ὄρσετον	ὄρσετον	ὄρσομεν	ὄρσετε	ὄρσουσι(ν)
	optative	ὄρσοιμι	ὄρσοις	ὄρσοι	ὄρσοιτον	ὀρσοίτην	ὄρσοιμεν	ὄρσοιτε	ὄρσοιεν
middle	indicative	ὄρσομαι	ὄρσει/ ὄρσῃ	ὄρσεται	ὄρσεσθον	ὄρσεσθον	ὀρσόμεθα	ὄρσεσθε	ὄρσονται
	optative	ὀρσοίμην	ὄρσοιο	ὄρσοιτο	ὄρσοισθον	ὀρσοίσθην	ὀρσοίμεθα	ὄρσοισθε	ὄρσοιντο
		active				middle
infinitive		ὄρσειν				ὄρσεσθαι
participle		ὄρσων , ὄρσουσα , ὄρσον				ὀρσόμενος , ὀρσομένη , ὀρσόμενον

    Aorist: ὦρσα, ὠρσάμην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὦρσα	ὦρσας	ὦρσε	ὤρσατον	ὠρσάτην	ὤρσαμεν	ὤρσατε	ὦρσαν
	subjunctive	ὄρσω	ὄρσῃς	ὄρσῃ	ὄρσητον	ὄρσητον	ὄρσωμεν	ὄρσητε	ὄρσωσι(ν)
	optative	ὄρσαιμι	ὄρσαις/ ὄρσειας	ὄρσαι/ ὄρσειε	ὄρσαιτον	ὀρσαίτην	ὄρσαιμεν	ὄρσαιτε	ὄρσαιεν/ ὄρσειαν
	imperative		ὄρσον	ὀρσάτω	ὄρσατον	ὀρσάτων		ὄρσατε	ὀρσάντων
middle	indicative	ὠρσάμην	ὤρσω	ὤρσατο	ὤρσασθον	ὠρσάσθην	ὠρσάμεθα	ὤρσασθε	ὤρσαντο
	subjunctive	ὄρσωμαι	ὄρσῃ	ὄρσηται	ὄρσησθον	ὄρσησθον	ὀρσώμεθα	ὄρσησθε	ὄρσωνται
	optative	ὀρσαίμην	ὄρσαιο	ὄρσαιτο	ὄρσαισθον	ὀρσαίσθην	ὀρσαίμεθα	ὄρσαισθε	ὄρσαιντο
	imperative		ὄρσαι	ὀρσάσθω	ὄρσασθον	ὀρσάσθων		ὄρσασθε	ὀρσάσθων
		active				middle
infinitive		ὄρσαι				ὄρσασθαι
participle	m	ὄρσας				ὀρσάμενος
	f	ὄρσασα				ὀρσαμένη
	n	ὄρσαν				ὀρσάμενον

    Perfect: ὄρωρα

number		singular			dual		plural
perfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὄρωρα	ὄρωρας	ὄρωρε	ὀρώρατον	ὀρώρατον	ὀρώραμεν	ὀρώρατε	ὀρώρασι(ν)
	subjunctive	ὀρωρὼς ὦ/ ὀρώρω	ὀρωρὼς ᾖς/ ὀρώρῃς	ὀρωρὼς ᾖ/ ὀρώρῃ	ὀρωρότε ἦτον/ ὀρώρητον	ὀρωρότε ἦτον/ ὀρώρητον	ὀρωρότες ὦμεν/ ὀρώρωμεν	ὀρωρότες ἦτε/ ὀρώρητε	ὀρωρότες ὦσι(ν)/ ὀρώρωσι(ν)
	optative	ὀρωρὼς εἴην/ ὀρώροιμι/ ὀρωροίην	ὀρωρὼς εἴης/ ὀρώροις/ ὀρωροίης	ὀρωρὼς εἴη/ ὀρώροι/ ὀρωροίη	ὀρωρότε εἴητον/ ὀρωρότε εἶτον/ ὀρώροιτον	ὀρωρὀτε εἰήτην/ ὀρωρότε εἴτην/ ὀρωροίτην	ὀρωρότες εἴημεν/ ὀρωρότες εἶμεν/ ὀρώροιμεν	ὀρωρότες εἴητε/ ὀρωρότες εἶτε/ ὀρώροιτε	ὀρωρότες εἴησαν/ ὀρωρότε εἶεν/ ὀρώροιεν
	imperative		ὀρωρὼς ἴσθι	ὀρωρὼς ἔστω	ὀρωρότε ἔστον	ὀρωρότε ἔστων		ὀρωρότες ἔστε	ὀρωρότες ὄντων
middle/ passive	indicative	ὀρώρεμαι	ὀρώρεσαι	ὀρώρεται	ὀρώρεσθον	ὀρώρεσθον	ὀρωρέμεθα	ὀρώρεσθε	ὀρώρενται
	subjunctive	ὀρωρεμένος ὦ	ὀρωρεμένος ᾖς	ὀρωρεμένος ᾖ	ὀρωρεμένω ἦτον	ὀρωρεμένω ἦτον	ὀρωρεμένοι ὦμεν	ὀρωρεμένοι ἦτε	ὀρωρεμένοι ὦσι
	optative	ὀρωρεμένος εἴην	ὀρωρεμένος εἴης	ὀρωρεμένος εἴη	ὀρωρεμένοι εἴητον/ ὀρωρεμένοι εἶτον	ὀρωρεμένω εἰήτην/ ὀρωρεμένω εἴτην	ὀρωρεμένοι εἴημεν/ ὀρωρεμένοι εἶμεν	ὀρωρεμένοι εἴητε/ ὀρωρεμένοι εἶτε	ὀρωρεμένοι εἴησαν/ ὀρωρεμένοι εἶεν
	imperative		ὀρώρεσο	ὀρωρέσθω	ὀρώρεσθον	ὀρωρέσθων		ὀρώρεσθε	ὀρωρέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὀρωρέναι				ὀρωρέσθαι
participle		ὀρωρώς , ὀρωρυῖα , ὀρωρός				ὀρωρεμένος , ὀρωρεμένη , ὀρωρεμένον

    Pluperfect: ὠρώρειν/ὠρώρη

number		singular			dual		plural
pluperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὠρώρειν/ ὠρώρη	ὠρώρεις/ ὠρώρης	ὠρώρει(ν)	ὠρώρετον	ὠρωρέτην	ὠρώρεμεν	ὠρώρετε	ὠρώρεσαν
middle/ passive		ὠρωρέμην	ὠρώρεσο	ὠρώρετο	ὠρώρεσθον	ὠρωρέσθην	ὠρωρέμεθα	ὠρώρεσθε	ὠρώρεντο

References

• ὄρνυμι in A Greek–English Lexicon by Liddell & Scott, Clarendon Press, Oxford, 1940