goedkeuren
Dutch
Etymology
From goed (“good”) + keuren (“to assess”).
Pronunciation
Verb
goedkeuren
- (transitive) to approve, to confirm, to endorse
Inflection
| Conjugation of goedkeuren (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | goedkeuren | |||
| past singular | keurde goed | |||
| past participle | goedgekeurd | |||
| infinitive | goedkeuren | |||
| gerund | goedkeuren n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | keur goed | keurde goed | goedkeur | goedkeurde |
| 2nd person sing. (jij) | keurt goed, keur goed2 | keurde goed | goedkeurt | goedkeurde |
| 2nd person sing. (u) | keurt goed | keurde goed | goedkeurt | goedkeurde |
| 2nd person sing. (gij) | keurt goed | keurde goed | goedkeurt | goedkeurde |
| 3rd person singular | keurt goed | keurde goed | goedkeurt | goedkeurde |
| plural | keuren goed | keurden goed | goedkeuren | goedkeurden |
| subjunctive sing.1 | keure goed | keurde goed | goedkeure | goedkeurde |
| subjunctive plur.1 | keuren goed | keurden goed | goedkeuren | goedkeurden |
| imperative sing. | keur goed | |||
| imperative plur.1 | keurt goed | |||
| participles | goedkeurend | goedgekeurd | ||
| 1) Archaic. 2) In case of inversion. | ||||