dichtbinden

Dutch

Etymology

From dicht +‎ binden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdɪx(t)ˌbɪndə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: dicht‧bin‧den

Verb

dichtbinden

1. (transitive) to tie up, to close by tying shut

Inflection

Conjugation of dichtbinden (strong class 3a, separable)
infinitive	dichtbinden
past singular	bond dicht
past participle	dichtgebonden
infinitive	dichtbinden
gerund	dichtbinden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bind dicht	bond dicht	dichtbind	dichtbond
2nd person sing. (jij)	bindt dicht, bind dicht2	bond dicht	dichtbindt	dichtbond
2nd person sing. (u)	bindt dicht	bond dicht	dichtbindt	dichtbond
2nd person sing. (gij)	bindt dicht	bondt dicht	dichtbindt	dichtbondt
3rd person singular	bindt dicht	bond dicht	dichtbindt	dichtbond
plural	binden dicht	bonden dicht	dichtbinden	dichtbonden
subjunctive sing.1	binde dicht	bonde dicht	dichtbinde	dichtbonde
subjunctive plur.1	binden dicht	bonden dicht	dichtbinden	dichtbonden
imperative sing.	bind dicht
imperative plur.1	bindt dicht
participles	dichtbindend	dichtgebonden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• binden dicht