ναυτικός

Ancient Greek

Etymology

ναύτης (naútēs, “sailor”) +‎ -ικός (-ikós, adjectival suffix)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /nau̯.ti.kós/ → /naɸ.tiˈkos/ → /naf.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /nau̯.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /naʍ.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /naɸ.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /naf.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /naf.tiˈkos/

Adjective

ναυτῐκός • (nautikós) m (feminine ναυτῐκή, neuter ναυτῐκόν); first/second declension

1. seafaring, naval, on the sea
2. skilled in seamanship

Declension

First and second declension of ναυτῐκός; ναυτῐκή; ναυτῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ναυτῐκός nautikós	ναυτῐκή nautikḗ	ναυτῐκόν nautikón		ναυτῐκώ nautikṓ	ναυτῐκᾱ́ nautikā́	ναυτῐκώ nautikṓ		ναυτῐκοί nautikoí	ναυτῐκαί nautikaí	ναυτῐκᾰ́ nautiká
Genitive		ναυτῐκοῦ nautikoû	ναυτῐκῆς nautikês	ναυτῐκοῦ nautikoû		ναυτῐκοῖν nautikoîn	ναυτῐκαῖν nautikaîn	ναυτῐκοῖν nautikoîn		ναυτῐκῶν nautikôn	ναυτῐκῶν nautikôn	ναυτῐκῶν nautikôn
Dative		ναυτῐκῷ nautikôi	ναυτῐκῇ nautikêi	ναυτῐκῷ nautikôi		ναυτῐκοῖν nautikoîn	ναυτῐκαῖν nautikaîn	ναυτῐκοῖν nautikoîn		ναυτῐκοῖς nautikoîs	ναυτῐκαῖς nautikaîs	ναυτῐκοῖς nautikoîs
Accusative		ναυτῐκόν nautikón	ναυτῐκήν nautikḗn	ναυτῐκόν nautikón		ναυτῐκώ nautikṓ	ναυτῐκᾱ́ nautikā́	ναυτῐκώ nautikṓ		ναυτῐκούς nautikoús	ναυτῐκᾱ́ς nautikā́s	ναυτῐκᾰ́ nautiká
Vocative		ναυτῐκέ nautiké	ναυτῐκή nautikḗ	ναυτῐκόν nautikón		ναυτῐκώ nautikṓ	ναυτῐκᾱ́ nautikā́	ναυτῐκώ nautikṓ		ναυτῐκοί nautikoí	ναυτῐκαί nautikaí	ναυτῐκᾰ́ nautiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ναυτῐκῶς nautikôs				ναυτῐκώτερος nautikṓteros				ναυτῐκώτᾰτος nautikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ναυτικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ναυτικός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers

---

Greek

Etymology

Related to Ancient Greek ναῦς (naûs, “ship”)

Adjective

ναυτικός • (naftikós) m (feminine ναυτική, neuter ναυτικό)

1. marine, nautical
2. naval

Declension

Declension of ναυτικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	ναυτικός •	ναυτική •	ναυτικό •	ναυτικοί •	ναυτικές •	ναυτικά •
genitive	ναυτικού •	ναυτικής •	ναυτικού •	ναυτικών •	ναυτικών •	ναυτικών •
accusative	ναυτικό •	ναυτική •	ναυτικό •	ναυτικούς •	ναυτικές •	ναυτικά •
vocative	ναυτικέ •	ναυτική •	ναυτικό •	ναυτικοί •	ναυτικές •	ναυτικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο ναυτικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο ναυτικός, etc.)

Degrees of comparison by suffixation

comparative	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	ναυτικότερος •	ναυτικότερη •	ναυτικότερο •	ναυτικότεροι •	ναυτικότερες •	ναυτικότερα •
genitive	ναυτικότερου •	ναυτικότερης •	ναυτικότερου •	ναυτικότερων •	ναυτικότερων •	ναυτικότερων •
accusative	ναυτικότερο •	ναυτικότερη •	ναυτικότερο •	ναυτικότερους •	ναυτικότερες •	ναυτικότερα •
vocative	ναυτικότερε •	ναυτικότερη •	ναυτικότερο •	ναυτικότεροι •	ναυτικότερες •	ναυτικότερα •
derivations	relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο ναυτικότερος", etc)

Noun

ναυτικός • (naftikós) m (plural ναυτικοί)

1. seaman, mariner, sailor

Declension

Declension of ναυτικός

	singular	plural
nominative	ναυτικός •	ναυτικοί •
genitive	ναυτικού •	ναυτικών •
accusative	ναυτικό •	ναυτικούς •
vocative	ναυτικέ •	ναυτικοί •

Synonyms

• ναύτης m (náftis)

Related terms

• see: ναύτης m (náftis, “sailor”)