afscheiden

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

From Middle Dutch afscheden, from Old Dutch *afskeithan, from Proto-West Germanic *abaskaiþan, from Proto-Germanic *abaskaiþaną. Equivalent to af +‎ scheiden.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /ˈɑfsxɛi̯də(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: af‧schei‧den

Verb

[edit]

afscheiden

  1. (transitive) to separate
  2. (transitive, physiology) to secrete

Conjugation

[edit]
Conjugation of afscheiden (weak with strong past participle, separable)
infinitive afscheiden
past singular scheidde af
past participle afgescheiden
infinitive afscheiden
gerund afscheiden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular scheid af scheidde af afscheid afscheidde
2nd person sing. (jij) scheidt af, scheid af2 scheidde af afscheidt afscheidde
2nd person sing. (u) scheidt af scheidde af afscheidt afscheidde
2nd person sing. (gij) scheidt af scheidde af afscheidt afscheidde
3rd person singular scheidt af scheidde af afscheidt afscheidde
plural scheiden af scheidden af afscheiden afscheidden
subjunctive sing.1 scheide af scheidde af afscheide afscheidde
subjunctive plur.1 scheiden af scheidden af afscheiden afscheidden
imperative sing. scheid af
imperative plur.1 scheidt af
participles afscheidend afgescheiden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

[edit]

Derived terms

[edit]

Anagrams

[edit]