arresteren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aresteren, from Old French arester (“to stay, stop”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ɑrɛsˈteːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ar‧res‧te‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

arresteren

1. (transitive) to arrest

Conjugation

Conjugation of arresteren (weak)
infinitive	arresteren
past singular	arresteerde
past participle	gearresteerd
infinitive	arresteren
gerund	arresteren n
	present tense	past tense
1st person singular	arresteer	arresteerde
2nd person sing. (jij)	arresteert, arresteer2	arresteerde
2nd person sing. (u)	arresteert	arresteerde
2nd person sing. (gij)	arresteert	arresteerde
3rd person singular	arresteert	arresteerde
plural	arresteren	arresteerden
subjunctive sing.1	arrestere	arresteerde
subjunctive plur.1	arresteren	arresteerden
imperative sing.	arresteer
imperative plur.1	arresteert
participles	arresterend	gearresteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• aanhouden
• klissen (Belgium)
• oppakken

Related terms

• arrestatie

Descendants

• Negerhollands: arresteer