beplakken

Dutch

Etymology

From be- +‎ plakken.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈplɑkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧plak‧ken
• Rhymes: -ɑkən

Verb

beplakken

1. (transitive) to glue together, to stick together
2. (transitive) to stick something onto

Inflection

Conjugation of beplakken (weak, prefixed)
infinitive	beplakken
past singular	beplakte
past participle	beplakt
infinitive	beplakken
gerund	beplakken n
	present tense	past tense
1st person singular	beplak	beplakte
2nd person sing. (jij)	beplakt, beplak2	beplakte
2nd person sing. (u)	beplakt	beplakte
2nd person sing. (gij)	beplakt	beplakte
3rd person singular	beplakt	beplakte
plural	beplakken	beplakten
subjunctive sing.1	beplakke	beplakte
subjunctive plur.1	beplakken	beplakten
imperative sing.	beplak
imperative plur.1	beplakt
participles	beplakkend	beplakt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• beplakking