braka

See also: bräka and bråka

Icelandic

Etymology

From Old Norse braka.

Pronunciation

• Rhymes: -aːka

Verb

braka (weak verb, third-person singular past indicative brakaði, supine brakað)

1. to creak, to crackle
2. (of snow) to crunch

Conjugation

braka — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að braka
supine (sagnbót)		brakað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		brakandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég braka	við brökum	present (nútíð)	ég braki	við brökum
	þú brakar	þið brakið		þú brakir	þið brakið
	hann, hún, það brakar	þeir, þær, þau braka		hann, hún, það braki	þeir, þær, þau braki
past (þátíð)	ég brakaði	við brökuðum	past (þátíð)	ég brakaði	við brökuðum
	þú brakaðir	þið brökuðuð		þú brakaðir	þið brökuðuð
	hann, hún, það brakaði	þeir, þær, þau brökuðu		hann, hún, það brakaði	þeir, þær, þau brökuðu
imperative (boðháttur)	braka (þú)	brakið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	brakaðu	brakiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Noun

braka

1. indefinite genitive plural of brak

---

Old Norse

Verb

braka

1. to creak, crack

   brakaði mjǫk í skipinu

Descendants

• Icelandic: braka

• Westrobothnian: braka

Related terms

• brak
• brakan

---

Westrobothnian

Etymology

From Old Norse braka.

Verb

braka

1. rupture, break down
2. burst, break, come off with a bang
3. rush forward with vehemence; expresses the beginning of an action that takes place vehemently

Derived terms

• brakadunt
• brakakast
• brakän
• bröko