duizelen

Dutch

Etymology

From duizen +‎ -elen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdœy̯zələ(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

duizelen

1. (ergative) to be/make dizzy

   Het duizelt mij.

   It is making me dizzy.

Inflection

Conjugation of duizelen (weak)
infinitive	duizelen
past singular	duizelde
past participle	geduizeld
infinitive	duizelen
gerund	duizelen n
	present tense	past tense
1st person singular	duizel	duizelde
2nd person sing. (jij)	duizelt, duizel2	duizelde
2nd person sing. (u)	duizelt	duizelde
2nd person sing. (gij)	duizelt	duizelde
3rd person singular	duizelt	duizelde
plural	duizelen	duizelden
subjunctive sing.1	duizele	duizelde
subjunctive plur.1	duizelen	duizelden
imperative sing.	duizel
imperative plur.1	duizelt
participles	duizelend	geduizeld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• duizeling