falsifiëren

Dutch

Etymology

18th or 19th century. Borrowed from French falsifier.

Pronunciation

• IPA^(key): /fɑl.siˈfjeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: fal‧si‧fi‧e‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

falsifiëren

1. (transitive) to falsify (to prove to be false)

   Synonym: falsificeren

Inflection

Conjugation of falsifiëren (weak)
infinitive	falsifiëren
past singular	falsifieerde
past participle	gefalsifieerd
infinitive	falsifiëren
gerund	falsifiëren n
	present tense	past tense
1st person singular	falsifieer	falsifieerde
2nd person sing. (jij)	falsifieert, falsifieer2	falsifieerde
2nd person sing. (u)	falsifieert	falsifieerde
2nd person sing. (gij)	falsifieert	falsifieerde
3rd person singular	falsifieert	falsifieerde
plural	falsifiëren	falsifieerden
subjunctive sing.1	falsifiëre	falsifieerde
subjunctive plur.1	falsifiëren	falsifieerden
imperative sing.	falsifieer
imperative plur.1	falsifieert
participles	falsifiërend	gefalsifieerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• falsifieerbaar

Related terms

• falsificeren