ið

See also: -ið, íð, and Appendix:Variations of "id"

Elfdalian

Etymology

From Old Norse it, eastern form of þit (“you two”) (originally the dual), from Proto-Germanic *jut. Compare Icelandic þið.

Pronoun

ið

1. you, ye (plural, subject)

Faroese

Etymology

From Old Norse eð.

Pronunciation

• IPA^(key): /ʊiːj/
• Rhymes: -ʊiːj
• Homophones: í, ý

Pronoun

ið

1. who, which, that

   maðurin, ið átti húsini

   the man who owned the house

Synonyms

• sum

Conjunction

ið

1. as, when
   • har ið

     there where

   • hvar ið

     where(ever)

   • nú ið

     now that

   • tá ið

     when, as

   • ið hvussu er

     however

Icelandic

Etymology

From the verb iða.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɪːð/

  Rhymes: -ɪːð

Noun

ið n (genitive singular iðs, no plural)

1. a continual moving about, fidgeting, not staying still

Declension

declension of ið

n-s	singular
	indefinite	definite
nominative	ið	iðið
accusative	ið	iðið
dative	iði	iðinu
genitive	iðs	iðsins