indicativus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch[edit]

Etymology[edit]

Borrowed from Latin indicātīvus.

Noun[edit]

indicativus m (plural indicativi or indicativussen, diminutive indicativusje n)

  1. (grammar) the indicative mood or a word therein

Synonyms[edit]

Latin[edit]

Etymology[edit]

From indicō (to point out, indicate, show) +‎ -īvus, a calque of Ancient Greek ὁριστική (horistikḗ).

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

indicātīvus (feminine indicātīva, neuter indicātīvum); first/second-declension adjective

  1. (grammar) indicative

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative indicātīvus indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva
Genitive indicātīvī indicātīvae indicātīvī indicātīvōrum indicātīvārum indicātīvōrum
Dative indicātīvō indicātīvō indicātīvīs
Accusative indicātīvum indicātīvam indicātīvum indicātīvōs indicātīvās indicātīva
Ablative indicātīvō indicātīvā indicātīvō indicātīvīs
Vocative indicātīve indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva

Related terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]