malignus
Latin
Etymology
From malus (“bad”) + genus (“kind”) with subsequent syncope.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /maˈliɡ.nus/, [mäˈlʲɪŋnʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /maˈliɲ.ɲus/, [mäˈliɲːus]
Adjective
malignus (feminine maligna, neuter malignum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | malignus | maligna | malignum | malignī | malignae | maligna | |
Genitive | malignī | malignae | malignī | malignōrum | malignārum | malignōrum | |
Dative | malignō | malignō | malignīs | ||||
Accusative | malignum | malignam | malignum | malignōs | malignās | maligna | |
Ablative | malignō | malignā | malignō | malignīs | |||
Vocative | maligne | maligna | malignum | malignī | malignae | maligna |
Antonyms
Descendants
References
- “malignus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “malignus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- malignus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- malignus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.