ontbreken

Dutch

Etymology

From ont- +‎ breken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈbreː.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧bre‧ken
• Rhymes: -eːkən

Verb

ontbreken

1. to be missing

Conjugation

Conjugation of ontbreken (strong class 4, prefixed)
infinitive	ontbreken
past singular	ontbrak
past participle	ontbroken
infinitive	ontbreken
gerund	ontbreken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontbreek	ontbrak
2nd person sing. (jij)	ontbreekt, ontbreek2	ontbrak
2nd person sing. (u)	ontbreekt	ontbrak
2nd person sing. (gij)	ontbreekt	ontbraakt
3rd person singular	ontbreekt	ontbrak
plural	ontbreken	ontbraken
subjunctive sing.1	ontbreke	ontbrake
subjunctive plur.1	ontbreken	ontbraken
imperative sing.	ontbreek
imperative plur.1	ontbreekt
participles	ontbrekend	ontbroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Noun

ontbreken n (uncountable)

1. absence, lack