ontduiken

Dutch

Etymology

From ont- +‎ duiken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔn(t)ˈdœy̯.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -œy̯kən

Verb

ontduiken

1. to evade

Conjugation

Conjugation of ontduiken (strong class 2b, prefixed)
infinitive	ontduiken
past singular	ontdook
past participle	ontdoken
infinitive	ontduiken
gerund	ontduiken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontduik	ontdook
2nd person sing. (jij)	ontduikt, ontduik2	ontdook
2nd person sing. (u)	ontduikt	ontdook
2nd person sing. (gij)	ontduikt	ontdookt
3rd person singular	ontduikt	ontdook
plural	ontduiken	ontdoken
subjunctive sing.1	ontduike	ontdoke
subjunctive plur.1	ontduiken	ontdoken
imperative sing.	ontduik
imperative plur.1	ontduikt
participles	ontduikend	ontdoken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• belastingontduiking
• ontduiking