onttronen

Dutch

Etymology

From troon +‎ ont- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔnˈtroː.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧tro‧nen
• Rhymes: -oːnən

Verb

onttronen

1. (transitive) to dethrone

Conjugation

Conjugation of onttronen (weak, prefixed)
infinitive	onttronen
past singular	onttroonde
past participle	onttroond
infinitive	onttronen
gerund	onttronen n
	present tense	past tense
1st person singular	onttroon	onttroonde
2nd person sing. (jij)	onttroont, onttroon2	onttroonde
2nd person sing. (u)	onttroont	onttroonde
2nd person sing. (gij)	onttroont	onttroonde
3rd person singular	onttroont	onttroonde
plural	onttronen	onttroonden
subjunctive sing.1	onttrone	onttroonde
subjunctive plur.1	onttronen	onttroonden
imperative sing.	onttroon
imperative plur.1	onttroont
participles	onttronend	onttroond
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• onttroning