rokken

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɔkə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɔkən

Etymology 1

Plural and case form of older rokke, from Middle Dutch rocke, from Old Dutch *rocko, from Proto-West Germanic *rokkō, from Proto-Germanic *rukkô.

Alternative forms

• rok
• rokke

Noun

rokken n or m (plural rokkens, diminutive rokkentje n)

1. distaff, rock

Derived terms

• rokkenen
• spinrokken

Etymology 2

From Middle Dutch rocken. Equivalent to rok (alternative form of rokken) +‎ -en.

Verb

rokken

1. Alternative form of rokkenen

Conjugation

Conjugation of rokken (weak)
infinitive	rokken
past singular	rokte
past participle	gerokt
infinitive	rokken
gerund	rokken n
	present tense	past tense
1st person singular	rok	rokte
2nd person sing. (jij)	rokt, rok2	rokte
2nd person sing. (u)	rokt	rokte
2nd person sing. (gij)	rokt	rokte
3rd person singular	rokt	rokte
plural	rokken	rokten
subjunctive sing.1	rokke	rokte
subjunctive plur.1	rokken	rokten
imperative sing.	rok
imperative plur.1	rokt
participles	rokkend	gerokt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Etymology 3

Noun

rokken

1. plural of rok

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• rokka (of rokke)

Noun

rokken m

1. definite singular of rokk

rokken m or f

1. definite masculine singular of rokke

Norwegian Nynorsk

Noun

rokken m

1. definite singular of rokk