samenkomen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch samencōmen. Equivalent to samen +‎ komen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsaː.mə(n)ˌkoː.mə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: sa‧men‧ko‧men

Verb

samenkomen

1. (intransitive) to come together, to meet, to assemble

   Synonym: bijeenkomen

Inflection

Inflection of samenkomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive	samenkomen
past singular	kwam samen
past participle	samengekomen
infinitive	samenkomen
gerund	samenkomen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kom samen	kwam samen	samenkom	samenkwam
2nd person sing. (jij)	komt samen	kwam samen	samenkomt	samenkwam
2nd person sing. (u)	komt samen	kwam samen	samenkomt	samenkwam
2nd person sing. (gij)	komt samen	kwaamt samen	samenkomt	samenkwaamt
3rd person singular	komt samen	kwam samen	samenkomt	samenkwam
plural	komen samen	kwamen samen	samenkomen	samenkwamen
subjunctive sing.1	kome samen	kwame samen	samenkome	samenkwame
subjunctive plur.1	komen samen	kwamen samen	samenkomen	samenkwamen
imperative sing.	kom samen
imperative plur.1	komt samen
participles	samenkomend	samengekomen
1) Archaic.

Derived terms

• samenkomst

Descendants

• Afrikaans: saamkom

Anagrams

• komen samen