tinctura

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: tinctură

English[edit]

Noun[edit]

tinctura (plural tincturae)

  1. (obsolete, medicine) tincture

Derived terms[edit]

Anagrams[edit]

Latin[edit]

Etymology[edit]

From tingō +‎ -tūra.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

tīnctūra f (genitive tīnctūrae); first declension

  1. a dyeing
    • c. 77 CE – 79 CE, Pliny the Elder, Naturalis Historia 37.119:
      Reddetur et per se cyanos, accommodato paulo ante et iaspidi nomine a colore caeruleo. optima Scythica, dein Cypria, postremo Aegyptia. adulteratur maxime tinctura, idque in gloria est regum Aegypti; adscribitur et qui primus tinxit. dividitur autem et haec in mares feminasque. inest ei aliquando et aureus pulvis, non qualis sappiris; in his enim aurum punctis conlucet.

Declension[edit]

First-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative tīnctūra tīnctūrae
Genitive tīnctūrae tīnctūrārum
Dative tīnctūrae tīnctūrīs
Accusative tīnctūram tīnctūrās
Ablative tīnctūrā tīnctūrīs
Vocative tīnctūra tīnctūrae

Descendants[edit]

Participle[edit]

tīnctūra

  1. inflection of tīnctūrus:
    1. nominative/vocative feminine singular
    2. nominative/accusative/vocative neuter plural

Participle[edit]

tīnctūrā

  1. ablative feminine singular of tīnctūrus

References[edit]

  • tinctura”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • tinctura in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.

Portuguese[edit]

Noun[edit]

tinctura f (plural tincturas)

  1. Pre-reform spelling (until Brazil 1943/Portugal 1911) of tintura.

Romanian[edit]

Etymology[edit]

From tinctură.

Verb[edit]

a tinctura (third-person singular present tincturează, past participle tincturat) 1st conj.

  1. to dye

Conjugation[edit]

Further reading[edit]