abduceren

Dutch

Etymology

Borrowed from Latin abdūcere.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɑp.dʏˈseː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ab‧du‧ce‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

abduceren

1. (intransitive, anatomy) to abduct, abduce (move away from the median axis of the body)

   Antonym: adduceren

   Coordinate term: circumduceren

Conjugation

Conjugation of abduceren (weak)
infinitive	abduceren
past singular	abduceerde
past participle	geabduceerd
infinitive	abduceren
gerund	abduceren n
	present tense	past tense
1st person singular	abduceer	abduceerde
2nd person sing. (jij)	abduceert, abduceer2	abduceerde
2nd person sing. (u)	abduceert	abduceerde
2nd person sing. (gij)	abduceert	abduceerde
3rd person singular	abduceert	abduceerde
plural	abduceren	abduceerden
subjunctive sing.1	abducere	abduceerde
subjunctive plur.1	abduceren	abduceerden
imperative sing.	abduceer
imperative plur.1	abduceert
participles	abducerend	geabduceerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• abductie

 

References

• van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “abduceren”, in Etymologiebank, Meertens Institute