beëdigen

Dutch

Etymology

From be- +‎ eed +‎ -igen, replacing earlier beëden.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈeːdəɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧edi‧gen
• Rhymes: -eːdəɣən

Verb

beëdigen

1. (transitive) to swear in, to give an oath to

Inflection

Conjugation of beëdigen (weak, prefixed)
infinitive	beëdigen
past singular	beëdigde
past participle	beëdigd
infinitive	beëdigen
gerund	beëdigen n
	present tense	past tense
1st person singular	beëdig	beëdigde
2nd person sing. (jij)	beëdigt, beëdig2	beëdigde
2nd person sing. (u)	beëdigt	beëdigde
2nd person sing. (gij)	beëdigt	beëdigde
3rd person singular	beëdigt	beëdigde
plural	beëdigen	beëdigden
subjunctive sing.1	beëdige	beëdigde
subjunctive plur.1	beëdigen	beëdigden
imperative sing.	beëdig
imperative plur.1	beëdigt
participles	beëdigend	beëdigd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• beëdiging

Anagrams

• gebieden