bespringen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch bespringen. Equivalent to be- +‎ springen.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈsprɪŋə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: be‧sprin‧gen
• Rhymes: -ɪŋən

Verb

bespringen

1. (transitive) to jump or pounce on

Inflection

Conjugation of bespringen (strong class 3, prefixed)
infinitive	bespringen
past singular	besprong
past participle	besprongen
infinitive	bespringen
gerund	bespringen n
	present tense	past tense
1st person singular	bespring	besprong
2nd person sing. (jij)	bespringt	besprong
2nd person sing. (u)	bespringt	besprong
2nd person sing. (gij)	bespringt	besprongt
3rd person singular	bespringt	besprong
plural	bespringen	besprongen
subjunctive sing.1	bespringe	bespronge
subjunctive plur.1	bespringen	besprongen
imperative sing.	bespring
imperative plur.1	bespringt
participles	bespringend	besprongen
1) Archaic.

Derived terms

• bespringing