buczeć

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *bučàti.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈbu.t͡ʂɛt͡ɕ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ut͡ʂɛt͡ɕ
• Syllabification: bu‧czeć

Verb

buczeć impf

1. (intransitive) to buzz, to hum, to drone

   Synonyms: brzęczeć, bzykać

2. (intransitive) to boo

Conjugation

Conjugation of buczeć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		buczeć
present tense	1st	buczę			buczymy
	2nd	buczysz			buczycie
	3rd	buczy			buczą
	impersonal	buczy się
past tense	1st	buczałem	buczałam		buczeliśmy	buczałyśmy
	2nd	buczałeś	buczałaś		buczeliście	buczałyście
	3rd	buczał	buczała	buczało	buczeli	buczały
	impersonal	buczano
future tense	1st	będę buczał, będę buczeć	będę buczała, będę buczeć		będziemy buczeli, będziemy buczeć	będziemy buczały, będziemy buczeć
	2nd	będziesz buczał, będziesz buczeć	będziesz buczała, będziesz buczeć		będziecie buczeli, będziecie buczeć	będziecie buczały, będziecie buczeć
	3rd	będzie buczał, będzie buczeć	będzie buczała, będzie buczeć	będzie buczało, będzie buczeć	będą buczeli, będą buczeć	będą buczały, będą buczeć
	impersonal	będzie buczeć się
conditional	1st	buczałbym	buczałabym		buczelibyśmy	buczałybyśmy
	2nd	buczałbyś	buczałabyś		buczelibyście	buczałybyście
	3rd	buczałby	buczałaby	buczałoby	buczeliby	buczałyby
	impersonal	buczano by
imperative	1st	niech buczę			buczmy
	2nd	bucz			buczcie
	3rd	niech buczy			niech buczą
active adjectival participle		buczący	bucząca	buczące	buczący	buczące
contemporary adverbial participle		bucząc
verbal noun		buczenie

Derived terms

noun

• buczenie

 

Further reading

• buczeć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• buczeć in Polish dictionaries at PWN