conquerir

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: conquérir

Catalan[edit]

Etymology[edit]

From a Vulgar Latin root *conquerīre, from Latin conquīrere (compare Occitan conquerir, French conquérir, Romanian cuceri).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

conquerir (first-person singular present conquereixo, first-person singular preterite conquerí, past participle conquerit)

  1. to conquer
    Synonym: conquistar

Conjugation[edit]

Derived terms[edit]

Related terms[edit]

Further reading[edit]

Galician[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

From Old Galician-Portuguese conquerer (13th century, Cantigas de Santa Maria), from Latin conquaerere, from conquīrere, present active infinitive of conquīrō (compare Catalan conquerir, French conquérir, Romanian cuceri).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

conquerir

  1. (literary) to conquer
    Synonym: conquistar

Conjugation[edit]

This verb needs an inflection-table template.

References[edit]

  • conquerer” in Dicionario de Dicionarios do galego medieval, SLI - ILGA 2006–2022.
  • conquer” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006–2018.
  • conquerir” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006–2013.
  • conquerir” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.

Occitan[edit]

Etymology[edit]

From Old Occitan [Term?] (compare Catalan conquerir), from a Vulgar Latin root *conquerīre, from Latin conquīrere, present active infinitive of conquīrō.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

conquerir

  1. to conquer

Conjugation[edit]

This verb needs an inflection-table template.