discingo

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 12:40, 15 October 2019.
Jump to navigation Jump to search

Italian

Verb

discingo

  1. first-person singular present indicative of discingere

Latin

Etymology

From dis- +‎ cingō.

Pronunciation

Verb

discingō (present infinitive discingere, perfect active discīnxī, supine discīnctum); third conjugation

  1. I unfasten or remove (a belt).

Conjugation

   Conjugation of discingō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present discingō discingis discingit discingimus discingitis discingunt
imperfect discingēbam discingēbās discingēbat discingēbāmus discingēbātis discingēbant
future discingam discingēs discinget discingēmus discingētis discingent
perfect discīnxī discīnxistī discīnxit discīnximus discīnxistis discīnxērunt,
discīnxēre
pluperfect discīnxeram discīnxerās discīnxerat discīnxerāmus discīnxerātis discīnxerant
future perfect discīnxerō discīnxeris discīnxerit discīnxerimus discīnxeritis discīnxerint
passive present discingor discingeris,
discingere
discingitur discingimur discingiminī discinguntur
imperfect discingēbar discingēbāris,
discingēbāre
discingēbātur discingēbāmur discingēbāminī discingēbantur
future discingar discingēris,
discingēre
discingētur discingēmur discingēminī discingentur
perfect discīnctus + present active indicative of sum
pluperfect discīnctus + imperfect active indicative of sum
future perfect discīnctus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present discingam discingās discingat discingāmus discingātis discingant
imperfect discingerem discingerēs discingeret discingerēmus discingerētis discingerent
perfect discīnxerim discīnxerīs discīnxerit discīnxerīmus discīnxerītis discīnxerint
pluperfect discīnxissem discīnxissēs discīnxisset discīnxissēmus discīnxissētis discīnxissent
passive present discingar discingāris,
discingāre
discingātur discingāmur discingāminī discingantur
imperfect discingerer discingerēris,
discingerēre
discingerētur discingerēmur discingerēminī discingerentur
perfect discīnctus + present active subjunctive of sum
pluperfect discīnctus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present discinge discingite
future discingitō discingitō discingitōte discinguntō
passive present discingere discingiminī
future discingitor discingitor discinguntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives discingere discīnxisse discīnctūrum esse discingī discīnctum esse discīnctum īrī
participles discingēns discīnctūrus discīnctus discingendus,
discingundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
discingendī discingendō discingendum discingendō discīnctum discīnctū

Descendants

  • Italian: discingere
  • Romanian: descinge
  • Spanish: desceñir

References

  • discingo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • discingo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • discingo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.