dupliceren

Dutch

Etymology

Borrowing from Middle French dupliquier and Latin duplīcō.

Pronunciation

• IPA^(key): /dypliˈseːrə(n)/

• Audio

  (file)

Verb

dupliceren

1. (transitive) to duplicate

Inflection

Inflection of dupliceren (weak)
infinitive	dupliceren
past singular	dupliceerde
past participle	gedupliceerd
infinitive	dupliceren
gerund	dupliceren n
verbal noun	—
	present tense	past tense
1st person singular	dupliceer	dupliceerde
2nd person sing. (jij)	dupliceert	dupliceerde
2nd person sing. (u)	dupliceert	dupliceerde
2nd person sing. (gij)	dupliceert	dupliceerde
3rd person singular	dupliceert	dupliceerde
plural	dupliceren	dupliceerden
subjunctive sing.1	duplicere	dupliceerde
subjunctive plur.1	dupliceren	dupliceerden
imperative sing.	dupliceer
imperative plur.1	dupliceert
participles	duplicerend	gedupliceerd
1) Archaic.

Related terms

• duplicaat