gedijen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch gediën, from Old Dutch githīan, from Proto-West Germanic *gaþį̄han, from Proto-Germanic *gaþinhaną. Cognates include German gedeihen, Gothic 𐌲𐌰𐌸𐌴𐌹𐌷𐌰𐌽 (gaþeihan).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛi̯ən

Verb

gedijen

1. to thrive, prosper (to grow or be successful)

Conjugation

Conjugation of gedijen (weak, prefixed)
infinitive	gedijen
past singular	gedijde
past participle	gedijd
infinitive	gedijen
gerund	gedijen n
	present tense	past tense
1st person singular	gedij	gedijde
2nd person sing. (jij)	gedijt, gedij2	gedijde
2nd person sing. (u)	gedijt	gedijde
2nd person sing. (gij)	gedijt	gedijde
3rd person singular	gedijt	gedijde
plural	gedijen	gedijden
subjunctive sing.1	gedije	gedijde
subjunctive plur.1	gedijen	gedijden
imperative sing.	gedij
imperative plur.1	gedijt
participles	gedijend	gedijd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Afrikaans: gedy