inviteren

Dutch

Etymology

From French inviter (“to invite”), a modern borrowing (rather than descendant) from Latin invītāre, present active infinitive of invītō.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

inviteren

1. (formal) to invite

Conjugation

Conjugation of inviteren (weak)
infinitive	inviteren
past singular	inviteerde
past participle	geïnviteerd
infinitive	inviteren
gerund	inviteren n
	present tense	past tense
1st person singular	inviteer	inviteerde
2nd person sing. (jij)	inviteert, inviteer2	inviteerde
2nd person sing. (u)	inviteert	inviteerde
2nd person sing. (gij)	inviteert	inviteerde
3rd person singular	inviteert	inviteerde
plural	inviteren	inviteerden
subjunctive sing.1	invitere	inviteerde
subjunctive plur.1	inviteren	inviteerden
imperative sing.	inviteer
imperative plur.1	inviteert
participles	inviterend	geïnviteerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• (neutral) uitnodigen
• (dated) uitnoden
• (archaic) laden

Descendants

• Negerhollands: inviteer