kiemen

See also: Kiemen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈki.mə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: kie‧men
• Rhymes: -imən

Etymology 1

From kiem +‎ -en.

Verb

kiemen

1. to germinate, to sprout

Inflection

Conjugation of kiemen (weak)
infinitive	kiemen
past singular	kiemde
past participle	gekiemd
infinitive	kiemen
gerund	kiemen n
	present tense	past tense
1st person singular	kiem	kiemde
2nd person sing. (jij)	kiemt	kiemde
2nd person sing. (u)	kiemt	kiemde
2nd person sing. (gij)	kiemt	kiemde
3rd person singular	kiemt	kiemde
plural	kiemen	kiemden
subjunctive sing.1	kieme	kiemde
subjunctive plur.1	kiemen	kiemden
imperative sing.	kiem
imperative plur.1	kiemt
participles	kiemend	gekiemd
1) Archaic.

Derived terms

• kieming
• ontkiemen

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

kiemen

1. (deprecated template usage) Plural form of kiem