kruien

Dutch

Etymology

A contraction of kruiden (“to push”), from Middle Dutch cruden, from Old Dutch *crūdan, from Proto-Germanic *krūdaną, *kreudaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkrœy̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: krui‧den
• Rhymes: -œy̯ən

Verb

kruien

1. (transitive) to push or carry forward
2. (transitive) to transport in a wheelbarrow

Inflection

The strong inflection is dated.

Conjugation of kruien (weak)
infinitive	kruien
past singular	kruide
past participle	gekruid
infinitive	kruien
gerund	kruien n
	present tense	past tense
1st person singular	krui	kruide
2nd person sing. (jij)	kruit	kruide
2nd person sing. (u)	kruit	kruide
2nd person sing. (gij)	kruit	kruide
3rd person singular	kruit	kruide
plural	kruien	kruiden
subjunctive sing.1	kruie	kruide
subjunctive plur.1	kruien	kruiden
imperative sing.	krui
imperative plur.1	kruit
participles	kruiend	gekruid
1) Archaic.

Conjugation of kruien (strong class 2)
infinitive	kruien
past singular	krooi
past participle	gekrooien
infinitive	kruien
gerund	kruien n
	present tense	past tense
1st person singular	krui	krooi
2nd person sing. (jij)	kruit	krooi
2nd person sing. (u)	kruit	krooi
2nd person sing. (gij)	kruit	krooit
3rd person singular	kruit	krooi
plural	kruien	krooien
subjunctive sing.1	kruie	krooie
subjunctive plur.1	kruien	krooien
imperative sing.	krui
imperative plur.1	kruit
participles	kruiend	gekrooien
1) Archaic.

Derived terms

• kruiwagen
• kruier