mandatum

Definition from Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: mandátum

Latin[edit]

Etymology 1[edit]

From mandō.

Noun[edit]

mandātum n (genitive mandātī); second declension

  1. mandate, command, law, order to do something, commandment
    Synonyms: iussus, ēdictum, ēdictiō, nūntius, scītum, dēcrētum, dēcrētiō, praeceptum, imperium
    • 4th century, St Jerome, Vulgate, Tobit 2:13
      nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit et mandata eius custodierit non est contristatus contra Deum quod plaga caecitatis evenerit ei
      For whereas he had always feared God from his infancy, and kept his commandments, he repined not against God because the evil of blindness had befallen him,)
  2. (Medieval Latin) news, notice
  3. (Medieval Latin) maundy (ceremony of washing the feet)
Declension[edit]

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative mandātum mandāta
Genitive mandātī mandātōrum
Dative mandātō mandātīs
Accusative mandātum mandāta
Ablative mandātō mandātīs
Vocative mandātum mandāta
Descendants[edit]
  • Catalan: mandat
  • Old French: mandé
  • French: mandat

Etymology 2[edit]

Participle[edit]

mandātum

  1. inflection of mandātus:
    1. nominative/accusative/vocative neuter singular
    2. accusative masculine singular

Etymology 3[edit]

Verb[edit]

mandātum

  1. accusative supine of mandō

References[edit]