nakładca

See also: nakładcą

Polish

Etymology

From nakładać +‎ -ca. Calque of German Verleger. First attested in 1772.

Pronunciation

• IPA^(key): /naˈkwat.t͡sa/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -att͡sa
• Syllabification: na‧kład‧ca

Noun

nakładca m pers

1. merchant employer (person or institution that gives money to produce something)

Declension

Declension of nakładca

	singular	plural
nominative	nakładca	nakładcy/nakładce (deprecative)
genitive	nakładcy	nakładców
dative	nakładcy	nakładcom
accusative	nakładcę	nakładców
instrumental	nakładcą	nakładcami
locative	nakładcy	nakładcach
vocative	nakładco	nakładcy

Derived terms

adjective

• nakładczy

 

Related terms

adjectives

• nakładany
• nakładkowy
• nakładny
• nakładowy

 

adverbs

• nakładczo
• nakładnie
• nakładowo

 

nouns

• nakład
• nakładacz
• nakładaczka
• nakładarka
• nakładczość
• nakładka
• nakładnik
• nakładowość

 

verbs

• kładać impf
• kłaść impf
• nakładać impf
• nakłaść pf

 

Further reading

• nakładca in Polish dictionaries at PWN
• Aleksander Zdanowicz (1861) “nakładca”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[2]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “nakładca”, in Słownik języka polskiego‎^[3] (in Polish), volume 3, Warsaw, page 84