nakładnik

Polish

Etymology

From nakładać +‎ -nik. First attested in 1768.

Pronunciation

• IPA^(key): /naˈkwad.ɲik/
• Rhymes: -adɲik
• Syllabification: na‧kład‧nik

Noun

nakładnik m inan

1. one-foot-wide spade

   Hypernym: rydel

Declension

Declension of nakładnik

	singular	plural
nominative	nakładnik	nakładniki
genitive	nakładnika	nakładników
dative	nakładnikowi	nakładnikom
accusative	nakładnik	nakładniki
instrumental	nakładnikiem	nakładnikami
locative	nakładniku	nakładnikach
vocative	nakładniku	nakładniki

Related terms

adjectives

• nakładany
• nakładczy
• nakładkowy
• nakładny
• nakładowy

 

adverbs

• nakładczo
• nakładnie
• nakładowo

 

nouns

• nakład
• nakładacz
• nakładaczka
• nakładarka
• nakładca
• nakładczość
• nakładka
• nakładowość

 

verbs

• kładać impf
• kłaść impf
• nakładać impf
• nakłaść pf

 

Further reading

• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “nakładnik”, in Słownik języka polskiego‎^[2]
• Aleksander Zdanowicz (1861) “nakładnik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[3]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “nakładnik”, in Słownik języka polskiego‎^[4] (in Polish), volume 3, Warsaw, page 84