ontdooien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontdoyen. Equivalent to ont- +‎ dooien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈdoːi̯.ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ont‧dooi‧en
• Rhymes: -oːi̯ən

Verb

ontdooien

1. (transitive) to thaw, to defrost

Inflection

Conjugation of ontdooien (weak, prefixed)
infinitive	ontdooien
past singular	ontdooide
past participle	ontdooid
infinitive	ontdooien
gerund	ontdooien n
	present tense	past tense
1st person singular	ontdooi	ontdooide
2nd person sing. (jij)	ontdooit, ontdooi2	ontdooide
2nd person sing. (u)	ontdooit	ontdooide
2nd person sing. (gij)	ontdooit	ontdooide
3rd person singular	ontdooit	ontdooide
plural	ontdooien	ontdooiden
subjunctive sing.1	ontdooie	ontdooide
subjunctive plur.1	ontdooien	ontdooiden
imperative sing.	ontdooi
imperative plur.1	ontdooit
participles	ontdooiend	ontdooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• ontdooiing

Related terms

• dooien