ontluiken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ontlūken, from Old Dutch antlūkan (“to unlock, open”), equivalent to ont- +‎ luiken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈlœy̯.kə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

ontluiken

1. to bud, to sprout

Inflection

Conjugation of ontluiken (strong class 2, prefixed)
infinitive	ontluiken
past singular	ontlook
past participle	ontloken
infinitive	ontluiken
gerund	ontluiken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontluik	ontlook
2nd person sing. (jij)	ontluikt, ontluik2	ontlook
2nd person sing. (u)	ontluikt	ontlook
2nd person sing. (gij)	ontluikt	ontlookt
3rd person singular	ontluikt	ontlook
plural	ontluiken	ontloken
subjunctive sing.1	ontluike	ontloke
subjunctive plur.1	ontluiken	ontloken
imperative sing.	ontluik
imperative plur.1	ontluikt
participles	ontluikend	ontloken
1) Archaic. 2) In case of inversion.