ontweldigen

Dutch

Etymology

From geweldig +‎ ont- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈʋɛl.də.xə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: ont‧wel‧di‧gen

Verb

ontweldigen

1. to take away by force, to plunder

Inflection

Conjugation of ontweldigen (weak, prefixed)
infinitive	ontweldigen
past singular	ontweldigde
past participle	ontweldigd
infinitive	ontweldigen
gerund	ontweldigen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontweldig	ontweldigde
2nd person sing. (jij)	ontweldigt	ontweldigde
2nd person sing. (u)	ontweldigt	ontweldigde
2nd person sing. (gij)	ontweldigt	ontweldigde
3rd person singular	ontweldigt	ontweldigde
plural	ontweldigen	ontweldigden
subjunctive sing.1	ontweldige	ontweldigde
subjunctive plur.1	ontweldigen	ontweldigden
imperative sing.	ontweldig
imperative plur.1	ontweldigt
participles	ontweldigend	ontweldigd
1) Archaic.

Related terms

• geweld
• overweldigen