pluim
Dutch
Etymology
From Middle Dutch plume, from Latin plūma (“feather, down”).
Pronunciation
Noun
pluim m (plural pluimen, diminutive pluimpje n)
- A plume, feather
- (with indefinite article, often the diminutive: een pluim(pje)) A compliment, praise, a feather on one's cap
- (figuratively) A plume-shaped object or part of another organ, e.g. on a butterfly's wings
- (rather the diminutive plural: pluimpjes) down
Synonyms
Derived terms
- beddepluim
- bepluimen
- bloempluim
- driepluimig
- duivelspluim
- gepluimd
- gepluimte
- helmpluim
- juffrouwpluim
- keukenpluim
- kokospluim
- kronkelpluimig
- lichtpluim
- meeuwenpluim
- ontpluimen
- oorpluim
- oranjepluim
- pluimachtig
- pluimbereider
- pluimdrager
- pluimen
- pluimgraaf
- pluimig
- pluimlekker
- pluimloos
- pluimmaker
- pluimsgewijze
- pluimstrijk
- pluimstrijken
- pluimstrijkend
- pluimstrijkerig
- pluimstrijkig
- pluimstrijking
- pluimswijze
- pluimvee
- pluimverkoper
- pluimvormig
- pluimwiekig
- rietpluim
- rijstpluim
- roetpluim
- soldatenpluim
- tweepluimig
- vennepluim
- vierpluimig
- vijfpluimig
- vingerpluim
- witpluim
- zaadpluim
- zeepluim
- zespluimig
- zwavelpluim
Verb
pluim
- (deprecated template usage) first-person singular present indicative of pluimen
- (deprecated template usage) imperative of pluimen
References
- M. J. Koenen & J. Endepols, Verklarend Handwoordenboek der Nederlandse Taal (tevens Vreemde-woordentolk), Groningen, Wolters-Noordhoff, 1969 (26th edition) [Dutch dictionary in Dutch]