proberen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch proberen (“to try, prove”); borrowed from Latin probāre, from probō.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌproːˈbeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: pro‧be‧ren
• Rhymes: -eːrən

Verb

proberen

1. to try, to attempt.

Inflection

Conjugation of proberen (weak)
infinitive	proberen
past singular	probeerde
past participle	geprobeerd
infinitive	proberen
gerund	proberen n
	present tense	past tense
1st person singular	probeer	probeerde
2nd person sing. (jij)	probeert	probeerde
2nd person sing. (u)	probeert	probeerde
2nd person sing. (gij)	probeert	probeerde
3rd person singular	probeert	probeerde
plural	proberen	probeerden
subjunctive sing.1	probere	probeerde
subjunctive plur.1	proberen	probeerden
imperative sing.	probeer
imperative plur.1	probeert
participles	proberend	geprobeerd
1) Archaic.

Synonyms

• trachten

Derived terms

• probeersel
• uitproberen

Descendants

• Afrikaans: probeer