seponeren
Jump to navigation
Jump to search
Dutch[edit]
Etymology[edit]
Ultimately from Latin sēpōnere.
Pronunciation[edit]
Verb[edit]
seponeren
- (law, transitive) to dismiss (a case)
Inflection[edit]
Inflection of seponeren (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | seponeren | |||
past singular | seponeerde | |||
past participle | geseponeerd | |||
infinitive | seponeren | |||
gerund | seponeren n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | seponeer | seponeerde | ||
2nd person sing. (jij) | seponeert | seponeerde | ||
2nd person sing. (u) | seponeert | seponeerde | ||
2nd person sing. (gij) | seponeert | seponeerde | ||
3rd person singular | seponeert | seponeerde | ||
plural | seponeren | seponeerden | ||
subjunctive sing.1 | seponere | seponeerde | ||
subjunctive plur.1 | seponeren | seponeerden | ||
imperative sing. | seponeer | |||
imperative plur.1 | seponeert | |||
participles | seponerend | geseponeerd | ||
1) Archaic. |