uncto
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology 1[edit]
From unctus + -ō. Attested in late Latin-Greek glosses[1] such as one in the Hermeneumata Leidensia,[2] a work attributed to Dositheus.
Verb[edit]
unctō (present infinitive unctāre, perfect active unctāvī, supine unctātum); first conjugation (Late Latin)?
Conjugation[edit]
Descendants[edit]
- Italo-Romance:
- North Italian:
- Gallo-Romance:
- Occitano-Romance:
- Ibero-Romance:
References[edit]
- ^ Joan Coromines, José A. Pascual (1983) “untar”, in Diccionario crítico etimológico castellano e hispánico (in Spanish), volumes V (Ri–X), Madrid: Gredos, →ISBN, page 715
- ^ Georg Getz, Carl Gustav Löwe, Wilhelm C. Heraeus (1892) Corpus glossariorum Latinorum: Hermeneumata Pseudodositheana. Accedunt hermeneumata medicobotanica vetustiora[1], volume III, Leipzig: B. G. Teubner Verlag, page 70: “λελειπομενον unctatum”
Etymology 2[edit]
Participle[edit]
ūnctō
Portuguese[edit]
Verb[edit]
uncto