vestigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch vestigen, from Old Dutch *festigon, from an adjective *festig. Replaced older vesten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvɛstəɣə(n)/

• Audio

  (file)

Verb

vestigen

1. (transitive) to establish, to place
2. (reflexive) to establish oneself
3. (reflexive) to settle

Inflection

Inflection of vestigen (weak)
infinitive	vestigen
past singular	vestigde
past participle	gevestigd
infinitive	vestigen
gerund	vestigen n
	present tense	past tense
1st person singular	vestig	vestigde
2nd person sing. (jij)	vestigt	vestigde
2nd person sing. (u)	vestigt	vestigde
2nd person sing. (gij)	vestigt	vestigde
3rd person singular	vestigt	vestigde
plural	vestigen	vestigden
subjunctive sing.1	vestige	vestigde
subjunctive plur.1	vestigen	vestigden
imperative sing.	vestig
imperative plur.1	vestigt
participles	vestigend	gevestigd
1) Archaic.

Derived terms

• bevestigen
• vestiging

Descendants

• Afrikaans: vestig