μάντης

Greek

Etymology

From Byzantine Greek μάντης, from Ancient Greek μάντις (mántis, “oracle”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈman.dis/
• Hyphenation: μά‧ντης

Noun

μάντης • (mántis) m (plural μάντεις)

1. oracle, prophet, soothsayer, seer
2. clairvoyant, fortune teller

Declension

Declension of μάντης

	singular	plural
nominative	μάντης •	μάντεις •
genitive	μάντη •	μάντεων •
accusative	μάντη •	μάντεις •
vocative	μάντη •	μάντεις •

Related terms

• αμάντευτος (amánteftos, “unguessed”)
• ιερομάντης (ieromántis)
• ιερομαντία (ieromantía)
• μαντεία f (manteía, “divination”) & compounds -μαντεία
• μαντείο n (manteío, “oracle”)
• μάντεμα n (mántema, “divination; guessing”)
• μαντεψιά f (mantepsiá, “random guessing”)
• παραμάντεμα n (paramántema, “riddle”) (vernacular)
• προμαντεύω (promantévo, “foretell”)

See also

• προφήτης m (profítis, “prophet”)