νεκρός

Ancient Greek

Etymology

This likely did not form at the Proto-Indo-European level, as the expected result due to suffix ablaut would be *n̥ḱrós, which would regularly yield *ἀκρός (*akrós). It probably formed either at the Proto-Greek stage or the Ancient Greek stage from νέκυς (nékus, “a dead body”)) + -ρός (-rós). Either way, ultimately from Proto-Indo-European *neḱ-.

See also Latin nocēre (“to hurt, harm”), nex (“murder, violent death”) (as opposed to mors) and Sanskrit नश्यति (naśyati, “to disappear, perish”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ne.krós/ → /neˈkros/ → /neˈkros/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ne.krós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /neˈkros/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /neˈkros/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /neˈkros/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /neˈkros/

Adjective

νεκρός • (nekrós) m (feminine νεκρᾱ́, neuter νεκρόν); first/second declension

1. dead

Inflection

First and second declension of νεκρός; νεκρᾱ́; νεκρόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		νεκρός nekrós	νεκρᾱ́ nekrā́	νεκρόν nekrón		νεκρώ nekrṓ	νεκρᾱ́ nekrā́	νεκρώ nekrṓ		νεκροί nekroí	νεκραί nekraí	νεκρᾰ́ nekrá
Genitive		νεκροῦ nekroû	νεκρᾶς nekrâs	νεκροῦ nekroû		νεκροῖν nekroîn	νεκραῖν nekraîn	νεκροῖν nekroîn		νεκρῶν nekrôn	νεκρῶν nekrôn	νεκρῶν nekrôn
Dative		νεκρῷ nekrôi	νεκρᾷ nekrâi	νεκρῷ nekrôi		νεκροῖν nekroîn	νεκραῖν nekraîn	νεκροῖν nekroîn		νεκροῖς nekroîs	νεκραῖς nekraîs	νεκροῖς nekroîs
Accusative		νεκρόν nekrón	νεκρᾱ́ν nekrā́n	νεκρόν nekrón		νεκρώ nekrṓ	νεκρᾱ́ nekrā́	νεκρώ nekrṓ		νεκρούς nekroús	νεκρᾱ́ς nekrā́s	νεκρᾰ́ nekrá
Vocative		νεκρέ nekré	νεκρᾱ́ nekrā́	νεκρόν nekrón		νεκρώ nekrṓ	νεκρᾱ́ nekrā́	νεκρώ nekrṓ		νεκροί nekroí	νεκραί nekraí	νεκρᾰ́ nekrá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		νεκρῶς nekrôs				νεκρότερος nekróteros				νεκρότᾰτος nekrótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Noun

νεκρός • (nekrós) m (genitive νεκροῦ); second declension

1. a dead body, corpse
2. one who is dead (in plural: the dead)
3. dying person

Inflection

Second declension of ὁ νεκρός; τοῦ νεκροῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ νεκρός ho nekrós	τὼ νεκρώ tṑ nekrṓ	οἱ νεκροί hoi nekroí
Genitive	τοῦ νεκροῦ toû nekroû	τοῖν νεκροῖν toîn nekroîn	τῶν νεκρῶν tôn nekrôn
Dative	τῷ νεκρῷ tôi nekrôi	τοῖν νεκροῖν toîn nekroîn	τοῖς νεκροῖς toîs nekroîs
Accusative	τὸν νεκρόν tòn nekrón	τὼ νεκρώ tṑ nekrṓ	τοὺς νεκρούς toùs nekroús
Vocative	νεκρέ nekré	νεκρώ nekrṓ	νεκροί nekroí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Synonyms

• (corpse): νέκυς (nékus)

Descendants

• Greek: νεκρός (nekrós)

Further reading

• “νεκρός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “νεκρός”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “νεκρός”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• νεκρός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• νεκρός in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “νεκρός”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• G3498 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • body idem, page 87.
  • carrion idem, page 115.
  • corpse idem, page 174.
  • dead idem, page 197.

Greek

Etymology

From Ancient Greek νεκρός (nekrós).

Pronunciation

• IPA^(key): /neˈkɾos/
• Hyphenation: νε‧κρός

Adjective

νεκρός • (nekrós) m (feminine νεκρή or νεκρά, neuter νεκρό)

1. dead (no longer living)

   Ο πατέρας μου είναι νεκρός εδώ και πέντε χρόνια.

   O patéras mou eínai nekrós edó kai pénte chrónia.

   My father has been dead for five years.

   Στη βόλτα μου, βρήκα ένα νεκρό πουλί.

   Sti vólta mou, vríka éna nekró poulí.

   On my walk, I found a dead bird.

2. (figuratively) dead, lifeless (lacking energy or life)

   Αυτό το πάρτι ήταν εντελώς νεκρό. Καλύτερα να εμένα σπίτι.

   Aftó to párti ítan entelós nekró. Kalýtera na eména spíti.

   That party was completely dead. It would have been better to stay home.

3. (figuratively) dead (completely inactive; broken, inoperable)

   Όταν σήκωσα το τηλέφωνο, ήταν νεκρό.

   Ótan síkosa to tiléfono, ítan nekró.

   When I picked up the phone, it was dead.

4. (figuratively) dead (no longer used or required)

   νεκρός νόμος ― nekrós nómos ― dead law

   Η Λατινική δεν είναι νεκρή γλώσσα.

   I Latinikí den eínai nekrí glóssa.

   Latin is not a dead language.

Declension

Declension of νεκρός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	νεκρός •	νεκρή • / νεκρά •	νεκρό •	νεκροί •	νεκρές •	νεκρά •
genitive	νεκρού •	νεκρής • / νεκράς •	νεκρού •	νεκρών •	νεκρών •	νεκρών •
accusative	νεκρό •	νεκρή • / νεκρά •	νεκρό •	νεκρούς •	νεκρές •	νεκρά •
vocative	νεκρέ •	νεκρή • / νεκρά •	νεκρό •	νεκροί •	νεκρές •	νεκρά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο νεκρός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο νεκρός, etc.)

Synonyms

• (dead, no longer living): πεθαμένος (pethaménos), ψόφιος (psófios), αποθανών (apothanón) (archaic), εκλιπών (eklipón) (archaic), τεθνεώς (tethneós) (archaic), κεκοιμημένος (kekoimiménos) (ecclesiastical use)
• (dead, lifeless): άψυχος (ápsychos), άτονος (átonos)

Antonyms

• (antonym(s) of "dead"): ζωντανός (zontanós, “alive”)
• (antonym(s) of "dead"): ζωντανός (zontanós, “lively”), ενεργητικός (energitikós, “energetic”), σφριγηλός (sfrigilós, “peppy”)

Derived terms

• νεκρικός (nekrikós, “deathly”)
• νεκρό n (nekró, “neutral”)
• νεκρότητα f (nekrótita, “deadness”)

Noun

νεκρός • (nekrós) m (plural νεκροί, feminine νεκρή)

1. dead man, decedent

   Η σορός του νεκρού μεταφέρεται στο κοιμητήριο.

   I sorós tou nekroú metaféretai sto koimitírio.

   The deceased's body is being transferred to the cemetery.

Declension

declension of νεκρός

case     \     number	singular	plural
nominative	νεκρός •	νεκροί •
genitive	νεκρού •	νεκρών •
accusative	νεκρό •	νεκρούς •
vocative	νεκρέ •	νεκροί •

Synonyms

• (dead man, decedent): αποθανών m (apothanón), πτώμα n (ptóma, “corpse, carcass”), σορός f (sorós, “corpse”), κουφάρι n (koufári, “carcass”), ψοφίμι n (psofími, “carcass”)

Derived terms

• νεκροκεφαλή f (nekrokefalí, “skull, death's-head”)