χρονίζω

Ancient Greek

Etymology

From χρόνος (khrónos, “time”) +‎ -ίζω (-ízō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kʰro.níz.dɔː/ → /xroˈni.zo/ → /xroˈni.zo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kʰro.níz.dɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kʰroˈni.zo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /xroˈni.zo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /xroˈni.zo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /xroˈni.zo/

Verb

χρονῐ́ζω • (khronízō)

1. to spend time
   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 3.61
   1. to last long, continue
      • 458 BCE, Aeschylus, Agamemnon 847
      • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, History of Animals 3.22.3
      • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, History of Animals 4.10.4
   2. to persevere
      • 428 BCE – 347 BCE, Plato, Phaedrus 255B
   3. to take time, tarry, linger, delay, be slow
      • 458 BCE, Aeschylus, Agamemnon 1356
      • 458 BCE, Aeschylus, The Libation Bearers 64
      • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 6.49
      • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 8.16
      • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Rhetoric 2.3.12
      • 200 BCE – 118 BCE, Polybius, Histories 33.16.6
      • 70 CE – 110 CE, The Gospel of Matthew 24:48
   4. (of ailments) to be/become chronic
      • 460 BCE – 370 BCE, Hippocrates, Aphorisms 1248
   5. (of wine) to be/become old, to have age
      • 250 CE – 350 CE, Athenaeus, Deipnosophistae 33A
2. (passive voice) to be prolonged or protracted
   • 467 BCE, Aeschylus, Seven Against Thebes 54, (Compare The Libation Bearers 957)
   • 440 BCE – 390 BCE, Andocides, Collected Works 27.1
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Nicomachean Ethics 9.5.3
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Problems 13.1
   1. to grow up
      • 458 BCE, Aeschylus, Agamemnon 727

Inflection

(deprecated template usage)

    Present: χρονίζω, χρονίζομαι

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	χρονίζω	χρονίζεις	χρονίζει	χρονίζετον	χρονίζετον	χρονίζομεν	χρονίζετε	χρονίζουσῐ(ν)
	subjunctive	χρονίζω	χρονίζῃς	χρονίζῃ	χρονίζητον	χρονίζητον	χρονίζωμεν	χρονίζητε	χρονίζωσῐ(ν)
	optative	χρονίζοιμῐ	χρονίζοις	χρονίζοι	χρονίζοιτον	χρονιζοίτην	χρονίζοιμεν	χρονίζοιτε	χρονίζοιεν
	imperative		χρονῖζε	χρονιζέτω	χρονίζετον	χρονιζέτων		χρονίζετε	χρονιζόντων
middle/ passive	indicative	χρονίζομαι	χρονίζει/ χρονίζῃ	χρονίζεται	χρονίζεσθον	χρονίζεσθον	χρονιζόμεθᾰ	χρονίζεσθε	χρονίζονται
	subjunctive	χρονίζωμαι	χρονίζῃ	χρονίζηται	χρονίζησθον	χρονίζησθον	χρονιζώμεθᾰ	χρονίζησθε	χρονίζωνται
	optative	χρονιζοίμην	χρονίζοιο	χρονίζοιτο	χρονίζοισθον	χρονιζοίσθην	χρονιζοίμεθᾰ	χρονίζοισθε	χρονίζοιντο
	imperative		χρονίζου	χρονιζέσθω	χρονίζεσθον	χρονιζέσθων		χρονίζεσθε	χρονιζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		χρονίζειν				χρονίζεσθαι
participle		χρονίζων, χρονίζουσᾰ, χρονῖζον				χρονιζόμενος, χρονιζομένη, χρονιζόμενον

(deprecated template usage)

    Imperfect: ἐχρόνιζον, ἐχρονιζόμην

number		singular			dual		plural
imperfect		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐχρόνιζον	ἐχρόνιζες	ἐχρόνιζε	ἐχρονίζετον	ἐχρονιζέτην	ἐχρονίζομεν	ἐχρονίζετε	ἐχρόνιζον
middle/ passive		ἐχρονιζόμην	ἐχρονίζου	ἐχρονίζετο	ἐχρονίζεσθον	ἐχρονιζέσθην	ἐχρονιζόμεθᾰ	ἐχρονίζεσθε	ἐχρονίζοντο

(deprecated template usage)

    Future: χρονίσω, χρονίσομαι, χρονισθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	χρονίσω	χρονίσεις	χρονίσει	χρονίσετον	χρονίσετον	χρονίσομεν	χρονίσετε	χρονίσουσῐ(ν)
	optative	χρονίσοιμῐ	χρονίσοις	χρονίσοι	χρονίσοιτον	χρονισοίτην	χρονίσοιμεν	χρονίσοιτε	χρονίσοιεν
middle	indicative	χρονίσομαι	χρονίσει/ χρονίσῃ	χρονίσεται	χρονίσεσθον	χρονίσεσθον	χρονισόμεθᾰ	χρονίσεσθε	χρονίσονται
	optative	χρονισοίμην	χρονίσοιο	χρονίσοιτο	χρονίσοισθον	χρονισοίσθην	χρονισοίμεθᾰ	χρονίσοισθε	χρονίσοιντο
passive	indicative	χρονισθήσομαι	χρονισθήσει/ χρονισθήσῃ	χρονισθήσεται	χρονισθήσεσθον	χρονισθήσεσθον	χρονισθησόμεθᾰ	χρονισθήσεσθε	χρονισθήσονται
	optative	χρονισθησοίμην	χρονισθήσοιο	χρονισθήσοιτο	χρονισθήσοισθον	χρονισθησοίσθην	χρονισθησοίμεθᾰ	χρονισθήσοισθε	χρονισθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		χρονίσειν			χρονίσεσθαι		χρονισθήσεσθαι
participle		χρονίσων, χρονίσουσᾰ, χρονῖσον			χρονισόμενος, χρονισομένη, χρονισόμενον		χρονισθησόμενος, χρονισθησομένη, χρονισθησόμενον

(deprecated template usage)

    Future: χρονιῶ, χρονιοῦμαι, χρονιήσομαι (Attic)

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	χρονιῶ/ χρονιέω	χρονιεῖς	χρονιεῖ	χρονιεῖτον	χρονιεῖτον	χρονιοῦμεν	χρονιεῖτε	χρονιοῦσῐ(ν)
	optative	χρονιοίην/ χρονιοῖμῐ	χρονιοίης/ χρονιοῖς	χρονιοίη/ χρονιοῖ	χρονιοῖτον	χρονιοίτην	χρονιοῖμεν	χρονιοῖτε	χρονιοῖεν
middle	indicative	χρονιοῦμαι	χρονιῇ/ χρονιεῖ	χρονιεῖται	χρονιεῖσθον	χρονιεῖσθον	χρονιούμεθᾰ	χρονιεῖσθε	χρονιοῦνται
	optative	χρονιοίμην	χρονιοῖο	χρονιοῖτο	χρονιοῖσθον	χρονιοίσθην	χρονιοίμεθᾰ	χρονιοῖσθε	χρονιοῖντο
passive	indicative	χρονιήσομαι	χρονιήσει/ χρονιήσῃ	χρονιήσεται	χρονιήσεσθον	χρονιήσεσθον	χρονιησόμεθᾰ	χρονιήσεσθε	χρονιήσονται
	optative	χρονιησοίμην	χρονιήσοιο	χρονιήσοιτο	χρονιήσοισθον	χρονιησοίσθην	χρονιησοίμεθᾰ	χρονιήσοισθε	χρονιήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		χρονιεῖν			χρονιεῖσθαι		χρονιήσεσθαι
participle		χρονιῶν, χρονιοῦσᾰ, χρονιοῦν			χρονιούμενος, χρονιουμένη, χρονιούμενον		χρονιησόμενος, χρονιησομένη, χρονιησόμενον

Further reading

• “χρονίζω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “χρονίζω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• χρονίζω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• G5549 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

---

Greek

Alternative forms

• χρονιάζω (chroniázo)

Verb

χρονίζω • (chronízo) (past χρόνισα)

1. take a long time, drag
2. endure, last a long time
3. delay, drag
4. age one year

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.