segja

Icelandic

Etymology

From Old Norse segja, from Proto-Germanic *sagjaną, ultimately from Proto-Indo-European *sekʷ-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈseiːja/

  Rhymes: -eiːja

  Homophone: seigja

Verb

segja (weak verb, third-person singular past indicative sagði, supine sagt)

1. (transitive, governs the dative) to say, to tell
   • Isaiah 40 (Icelandic, English)

     Heyr, einhver segir: "Kalla þú!" Og ég svara: "Hvað skal ég kalla?" "Allt hold er gras og allur yndisleikur þess sem blóm vallarins. Grasið visnar, blómin fölna, þegar Drottinn andar á þau. Sannlega, mennirnir eru gras. Grasið visnar, blómin fölna, en orð Guðs vors stendur stöðugt eilíflega."

     A voice says, "Cry out." And I said, "What shall I cry?" "All men are like grass, and all their glory is like the flowers of the field. The grass withers and the flowers fall, because the breath of the LORD blows on them. Surely the people are grass. The grass withers and the flowers fall, but the word of our God stands forever."

   Ég segi söguna á eftir.

   I'll tell the story later.

   Segðu mér eitthvað skemmtilegt.

   Tell me something interesting.

Conjugation

segja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að segja
supine (sagnbót)		sagt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		segjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég segi	við segjum	present (nútíð)	ég segi	við segjum
	þú segir	þið segið		þú segir	þið segið
	hann, hún, það segir	þeir, þær, þau segja		hann, hún, það segi	þeir, þær, þau segi
past (þátíð)	ég sagði	við sögðum	past (þátíð)	ég segði	við segðum
	þú sagðir	þið sögðuð		þú segðir	þið segðuð
	hann, hún, það sagði	þeir, þær, þau sögðu		hann, hún, það segði	þeir, þær, þau segðu
imperative (boðháttur)	seg (þú)	segið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	segðu	segiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

segjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að segjast
supine (sagnbót)		sagst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		segjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég segist	við segjumst	present (nútíð)	ég segist	við segjumst
	þú segist	þið segist		þú segist	þið segist
	hann, hún, það segist	þeir, þær, þau segjast		hann, hún, það segist	þeir, þær, þau segist
past (þátíð)	ég sagðist	við sögðumst	past (þátíð)	ég segðist	við segðumst
	þú sagðist	þið sögðust		þú segðist	þið segðust
	hann, hún, það sagðist	þeir, þær, þau sögðust		hann, hún, það segðist	þeir, þær, þau segðust
imperative (boðháttur)	{{{56}}} (þú)	{{{57}}} (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	{{{56}}}u	{{{57}}}i *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sagður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sagður	sögð	sagt		sagðir	sagðar	sögð
accusative (þolfall)	sagður	sagða	sagt		sagða	sagðar	sögð
dative (þágufall)	sögðum	sagðri	sögðu		sögðum	sögðum	sögðum
genitive (eignarfall)	sagðs	sagðrar	sagðs		sagðra	sagðra	sagðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sagði	sagða	sagða		sögðu	sögðu	sögðu
accusative (þolfall)	sagða	sögðu	sagða		sögðu	sögðu	sögðu
dative (þágufall)	sagða	sögðu	sagða		sögðu	sögðu	sögðu
genitive (eignarfall)	sagða	sögðu	sagða		sögðu	sögðu	sögðu

Derived terms

• hvað segir þú
• segja frá
• segja fyrir
• segja til
• segja til syndanna
• segja upp
• segja þetta gott (“call it a day”)
• segjast

 

Usage notes

This verb is cognate with English say, but is sometimes used in places where tell or speak would be used in English, such as:

• segja brandara ― to tell a joke

---

Norwegian Nynorsk

Etymology

From Old Norse segja, from Proto-Germanic *sagjaną, ultimately from Proto-Indo-European *sekʷ-. Akin to English say.

Alternative forms

• sigja, sea (dialectal)

Pronunciation

• IPA^(key): /²sɛɪɑ/, /²sɛːjɑ/
• Rhymes: -ɛɪɑ, -ɛːjɑ
• Hyphenation: seg‧ja.

Verb

segja (present tense segjer, past tense sa or sagde, supine sagt, past participle sagd, present participle segjande, imperative sèg)

1. (pre-1938) to say, tell; alternative form of seia

   Kva skal du segja deim?

   What are you going to tell them?

Derived terms

• segjand
• segjande
• segjande-sogn
• segjing

References

• “segja” in Ivar Aasen (1873) Norsk Ordbog med dansk Forklaring

---

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *sagjaną (“to say”), ultimately from Proto-Indo-European *sekʷ- (“to say”). Cognate with Old English secġan, Old Frisian sedza, sidza, sega, Old Saxon seggian, Old High German sagēn.

Verb

segja (singular past indicative sagði, plural past indicative sǫgðu, past participle sagðr)

1. to say, tell, declare

Conjugation

Conjugation of segja — active (weak class 3)

infinitive	segja
present participle	segjandi
past participle	sagr
indicative	present	past
1st-person singular	segi	sagða
2nd-person singular	segir	sagðir
3rd-person singular	segir	sagði
1st-person plural	segjum	sǫgðum
2nd-person plural	segið	sǫgðuð
3rd-person plural	segja	sǫgðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	segja	segða
2nd-person singular	segir	segðir
3rd-person singular	segi	segði
1st-person plural	segim	segðim
2nd-person plural	segið	segðið
3rd-person plural	segi	segði
imperative	present
2nd-person singular	seg
1st-person plural	segjum
2nd-person plural	segið

Conjugation of segja — mediopassive (weak class 3)

infinitive	segjask
present participle	segjandisk
past participle	sagzk
indicative	present	past
1st-person singular	segjumk	sǫgðumk
2nd-person singular	segisk	sagðisk
3rd-person singular	segisk	sagðisk
1st-person plural	segjumsk	sǫgðumsk
2nd-person plural	segizk	sǫgðuzk
3rd-person plural	segjask	sǫgðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	segjumk	segðumk
2nd-person singular	segisk	segðisk
3rd-person singular	segisk	segðisk
1st-person plural	segimsk	segðimsk
2nd-person plural	segizk	segðizk
3rd-person plural	segisk	segðisk
imperative	present
2nd-person singular	segsk
1st-person plural	segjumsk
2nd-person plural	segizk

Descendants

• Icelandic: segja
• Faroese: siga
• Norwegian Nynorsk: seia, segja
• Jamtish: segi
• Elfdalian: saja
• Old Swedish: sæghia, sighia
  • Swedish: säga
• Old Danish: sæghiæ, sighæ
  • Danish: sige
    • Norwegian Bokmål: si
  • Scanian: siğa, sæğa
• • Gutnish: säge

References

• “segja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press