aankleden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenclêden. Equivalent to aan +‎ kleden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːŋkleːdə(n)/

• aankleden:

  (file)

• Hyphenation: aan‧kle‧den

Verb

aankleden

1. (transitive) to dress, put clothing on someone or something

   Welke idioot heeft de kat aangekleed?

   What idiot put clothes on the cat?

2. (reflexive) to get dressed, put clothes on oneself

   Haastig kleedde hij zich aan zodra hij iemand hoorde naderen.

   Hastily he got dressed as soon as he heard someone approaching.

3. (transitive) to furnish with textile, furniture, decorations etc.

   Het vergt goede smaak om een fraaie kamer stijlvol aan te kleden.

   It takes good taste to furnish a nice room stylishly.

4. (transitive, figuratively) to dress up, present with embellishments, excuses etc.

Inflection

Conjugation of aankleden (weak, separable)
infinitive	aankleden
past singular	kleedde aan
past participle	aangekleed
infinitive	aankleden
gerund	aankleden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kleed aan	kleedde aan	aankleed	aankleedde
2nd person sing. (jij)	kleedt aan, kleed aan2	kleedde aan	aankleedt	aankleedde
2nd person sing. (u)	kleedt aan	kleedde aan	aankleedt	aankleedde
2nd person sing. (gij)	kleedt aan	kleedde aan	aankleedt	aankleedde
3rd person singular	kleedt aan	kleedde aan	aankleedt	aankleedde
plural	kleden aan	kleedden aan	aankleden	aankleedden
subjunctive sing.1	klede aan	kleedde aan	aanklede	aankleedde
subjunctive plur.1	kleden aan	kleedden aan	aankleden	aankleedden
imperative sing.	kleed aan
imperative plur.1	kleedt aan
participles	aankledend	aangekleed
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

• ontkleden
• uitkleden

Derived terms

• aankleding

Anagrams

• kleden aan