aanleren

Dutch

Etymology

From aan +‎ leren.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌleːrə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧le‧ren

Verb

aanleren

1. (transitive, intransitive) to learn (to acquire knowledge, skills or habits)
2. (transitive) to teach (to impart knowledge, skills or habits)

Conjugation

Conjugation of aanleren (weak, separable)
infinitive	aanleren
past singular	leerde aan
past participle	aangeleerd
infinitive	aanleren
gerund	aanleren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	leer aan	leerde aan	aanleer	aanleerde
2nd person sing. (jij)	leert aan, leer aan2	leerde aan	aanleert	aanleerde
2nd person sing. (u)	leert aan	leerde aan	aanleert	aanleerde
2nd person sing. (gij)	leert aan	leerde aan	aanleert	aanleerde
3rd person singular	leert aan	leerde aan	aanleert	aanleerde
plural	leren aan	leerden aan	aanleren	aanleerden
subjunctive sing.1	lere aan	leerde aan	aanlere	aanleerde
subjunctive plur.1	leren aan	leerden aan	aanleren	aanleerden
imperative sing.	leer aan
imperative plur.1	leert aan
participles	aanlerend	aangeleerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Antonyms

• afleren

Derived terms

• aanleerbaar
• aanlering

Anagrams

• leren aan